برای قرن ها، قبایل کوچ نشین منطقه آلتای، مردان و زنان جوان خود را در هنر باستانی شکار عقاب طلایی آموزش داده اند. آنها عقاب را شکار نمی کنند، بلکه از عقاب طلایی به عنوان ابزار خود استفاده می کنند و در طول مسیر با پرنده شکاری پیوند نزدیکی برقرار می کنند.
از نظر تاریخی، شکارچیان عقاب طلایی معروف به بورکیتشی مرد بوده اند، زیرا این هنر قدیمی به طور سنتی از پدر به پسر منتقل شده است.
با این حال، در سال های اخیر، تعداد شکارچیان زن تا حد انقراض کاهش یافته است. امروزه فقط ۱۰ زن شکارچی عقاب طلایی مغولی وجود دارد.